PANHELLENIC ARCHITECTURAL IDEAS COMPETITION
Local Redefining and Productive Re-integration of the Amyntaio Mine's External Depot
Amyntaio
Macedonia - Greece
The project is based on the understanding of the ideas competition as the meeting point between politics of social management with politics of landscape, viewed in the frame of the upcoming transition from coal mining to post mining era. The landscape is perceived under its definition by the European Landscape Convention as the result of action and interaction between the natural and the manmade. As the human action that has formed/ broken the landscape will be substituted in the future, it is to be expected that the relevant landscape shall also transform to reflect the newfound relationship between man and nature. By defining anew the natural and the manmade the present completion seems to be an excellent opportunity to showcase the desired sustainability in both environmental and social level, which shall be clearly depicted on the new landscape.
The driving concept of the project is the achievement of new sustainable equilibrium by using minimum financial and natural resources to achieve the maximum results while taking minimal risks. The driving concept is further analyzed in an landscape planning scale (land formation, natural environment, networks, land use, stages and implementation bodies) but also on a landscape design scale. The design principles with the creation of a coherent road network, the upgrade / enhancement of the natural environment and the appropriate mix of functions materialize the driving concept.
Taking into account the bibliography and intentions of the contracting authority the project quantifies the breakdown of individual functions into a new productive model for the area. Finally, the project proposes a series of tools and procedure critical to the sustainable implementation of this pilot design.
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΙΔΕΩΝ
Τοπιακός Επαναπροσδιορισμός και Παραγωγική Επανένταξη της εξωτερικής απόθεσης του Ορυχείου Αμυνταίου
Τοπιακός Επαναπροσδιορισμός και Παραγωγική Επανένταξη της εξωτερικής απόθεσης του Ορυχείου Αμυνταίου
H πρόταση βασίζεται στην ανάγνωση του θέματος του διαγωνισμού ως σημείο συνάντησης των πολιτικών κοινωνικής διαχείρισης με πολιτικές τοπίου, στο πλαίσιο της προβλεπόμενης μετάβασης από την λιγνιτική στην μεταληγνιτική εποχή.
Πιο συγκεκριμένα πολιτικές για την προστασία και αντιμετώπιση κοινοτήτων από μείζονος σημασίας οικονομικούς μετασχηματισμούς που αντανακλούν στον χώρο αιτήματα διαμόρφωσης του τοπίου. Αλλά και αντίστροφα το αίτημα της διαχείρισης και σχεδιασμού τοπίων ως απομεινάρια παραγωγών και οικονομικών διαδικασιών με ιδιαίτερης έντασης αποτύπωμα στον χώρο. Διαδικασίες δηλαδή που μετασχηματίζονται και αφήνουν ένα τοπίο διαρρηγμένο με άμεσο κίνδυνο η διάρρηξη αυτή να επιβληθεί στην κοινωνία.
Η προβληματική της σταδιακής κατάργησης της εξόρυξης λιγνίτη (ή άλλων ενεργειακών και μεταλλευτικών αποθεμάτων) έχει απασχολήσει την σκέψη γύρω από το περιβάλλον στην Ευρώπη και παγκόσμια τα τελευταία 50 χρόνια. Καθώς η τεχνολογία αλλά και η ευαισθητοποίηση σχετικά με τα περιβαλλοντικά ζητήματα εξελίσσονται, οι βεβαρυμένες περιβαλλοντικά παραγωγικές διαδικασίες και πρακτικές στις οποίες βασίστηκε η ανάπτυξη των τελευταίων αιώνων τείνουν να υποκατασταθούν.
Ο επαναπροσδιορισμός λοιπόν του τοπίου των εξωτερικών αποθέσεων του ορυχείου Αμυνταίου προσεγγίζεται στον αντίποδα των τοπίων της «ανάπτυξης», της άκριτης οικονομικής επέκτασης με σύμβολα τις τσιμινιέρες και το περιβάλλον στο περιθώριο.
Προσδιορίζεται με το περιβάλλον στο επίκεντρο και τις κοινότητες ως ζωτικούς φορείς της διαχείρισής του.
Οδεύει προς ένα τοπίο βιώσιμο και αειφόρο, συμβατό με τις αξιακές τοποθετήσεις των σύγχρονων κοινωνιών.
Ο «προγραμματικός» σχεδιασμός προσεγγίζεται στους άξονες των μικρότερων επεμβάσεων με το μέγιστο όφελος, της ζωτικής θεσμικής παρουσίας της κοινωνίας και ειδικά των νέων στη διαχείριση του νέου τοπίου, του θεσμικά κατοχυρωμένου χωροταξικού σχεδιασμού με ένταση στις διαδικασίες ανάδρασης και τέλος της Ευρωπαϊκής εμπειρίας και νομοθεσίας ως εγγυητών της βιωσιμότητας και αειφορίας του εγχειρήματος.
Ο «φυσικός» σχεδιασμός ως αρχιτεκτονική τοπίου, επιχειρείται αντίστοιχα στους άξονες των ελάχιστων επεμβάσεων στο υπάρχον ανάγλυφο και τις φυτεύσεις, στη διαχείριση των κλίσεων ως δομικά στοιχεία των καλλιεργειών και του τοπίου, της οργάνωσης πυκνωτών δραστηριοτήτων και αξόνων συνοχής, της ανάδειξης τοπόσημων ιεραρχικά τοποθετημένων και των ελκυστικών κατασκευών για την υποστήριξη τόσο των τοπικών δράσεων όσο και των υπερτοπικών.